Çağla Ulusoy is a young painter and graduate of the Royal College of Art. In November, 2018, she showed a series of works in Turkey for the first time in Istanbul for a group exhibition at Versus Art Project titled, “Layover”. As a student in London, she was inspired by four fellow artists from the College who hail from a variety of backgrounds. Her abstract, expressionist canvases are charged with bold colors lathered with thick strokes that exude a textural quality, and an intense color signature. She spoke about her technical methods while addressing the dismissal of empowered female artists, and how she has drawn formative, creative energy and her enduring focus from her closest associates.
Please share a story about how you came to befriend your fellow female painters of the Layover show from the Royal College of Art. I understand you all painted together in a warehouse-like, common studio in London. Where in London? What was it like working there? Were you inspired by each other's processes? If so, how, and where might that show in the pieces on display at Versus for Layover?
At the Royal College of Art, selected artists from all around the world are given studios where they paint and have critics, tutorials, seminars for two years. The five of us met there. We worked at the Battersea Sackler Painting building in London.
Our studios were next to each other and we got along very well from the start. We automatically became part of each others routines. I became attached to the context of the school and to the people in it very quickly. For the first time, I felt in my element surrounded by artists living for the same purpose: to make art and discuss it.
By spending so much time together we must have unconsciously affected and inspired each other. However, we always had different statements that we held on to and different subjects we focused on. I believe that we all met on the same ground in our respect for the medium and in our awareness of it. We think and talk about our body in relationship to the work, knowing that each brushstroke each decision is a statement.
This allowed us to know more about each other, to understand why the decisions in the work were made and what they signified for each person. I can see that this comes through in our show at Versus. Our paintings live together due to a mutual respect. Their strength lies in the patience and effort we have dedicated to their becoming.
How do you feel about the importance of the Layover show in your young careers? How do the pieces shown at Versus identify certain points of creative development, a sense of progress, etc., in your practices?
The Layover show has become quite symbolic to me. Mainly because it is for the first time that I am showing in Turkey, my home country. Also, because It is for the first time since we graduated that we got back together in a show.
The work we showed in Layover is a combination of what we made in the past 2 years, a sort of research and mediation on the self, trying to explore and define a unique and new language while we were at school.
I find it interesting in that way, since all these work were made under the same roof and communicated with each other through different periods. They are an archive and a result of what happened while the intensive 2 years of self-reflection.
Describe the overall concept of Layover? How does it speak to your practices and perhaps your backgrounds, having approached the life of a professional painter from various geographies and cultures?
I accumulate layers of moments and spaces in my paintings. Interesting moments appear on the surface of my paintings when these layers start creating ambiguities through their differences and sometimes their contrasting background.
It is the same way in life. I grew up in different cultures accumulating layers of unconventional material in order to be able to belong to a universal culture. Layover is showing a group of artists that have linked through a universal language despite their different backgrounds and cultures. The awareness and acceptance of the other is hidden in their process, connecting them somewhere beyond appearances and aesthetics.
What was it like to be women painters at the Royal College of Art, and as you graduated and found work in the professional sector? Was this something that you discussed? Historically, this has been a key point of art history criticism, as in The New Yorker piece, "How New York's Postwar Female Painters Battled For Recognition".
I started my painting career assisting and working for a very influential American women artist named Pat Lipsky. She was a second generation painter back in the time, succeeding the postwar women artists mentioned in the article, also, a part of the Color field movement along with her peer Helen Frankentheler.
While working with Pat, I listened to stories about how she dealt and successfully survived the discouraging male dominated art market. Not once did I think of her as being inferior or less successful then any other artist because of her gender. Quite the contrary, her determination and persistency in continuing despite every obstacle inspired me and gave me even more faith to hold on.
The women artists of the mid 20th century have definitely set a solid ground for us. Meanwhile, I am quite optimistic and I believe that we are, as the new generation, fully acknowledging the past and continue fighting by putting ourselves out there. I experienced this especially at the RCA, where I was surrounded by fearless talented powerful women, with strong and unique characters, embracing everything about their femininity and always advocating their rights.
Have you found certain discrepancies, creatively and personally in dialogue with each other with respect to West / East differences (for lack of better terms), for example, were there any specially relatable experiences that you felt, Çağla Ulusoy and Sarah Alagroobi as women from Turkey and the UAE, in contrast to Rosa Allison, Emma Fineman, Vanya Horwath from New Zealand and the US?
Me and Sarah share a similar background, we both grew up living between Eastern and Western dominated cultures. Sarah even lived in Turkey for a couple of years when she was younger, at the same age I was living in the USA. It is not surprising that subjects concentrating on Identity, dualities, contrasts are present in our work.
Everyone's work is quite distinct, which is exciting, though there are apparent similarities in technique, style and materials. How have you learned from one another, and where do you awe in wonder, and/or perhaps critique each other?
As I had mentioned before, we are all very aware of the material we use and it’s signification. This allows us to have dialogues around the work in an objective way, which is why it is very important that we critique each others work with full honesty.
Perhaps we may sometimes use, unintentionally, in a similar way the notions we had discussed about certain decisions taken in the process. However when that happens, those notions gain universality and become more accessible.
I have and I keep learning a lot from them in terms of technique, material, different perspectives etc, but especially from walking on the same path in becoming an artist. We support and enrich each other as much as we can on this journey.
Was Layover the first group show you prepared together? What are your opinions about the dichotomy between the group show and the solo show in the world of art exhibitions, and why is this show particularly effective in its intention to show all five of your works together?
This wasn’t the first show we did together. It is the first since our final degree show that we all came together again. A good curation to me is the most important and the most exciting part of any show, observing how different objects link to each other and understanding the curators choices.
For this show, we first decided on the concept and on the significant similarities we share. The work that was going to go in was decided at the end, once the concept was consolidated. Just as in a good curation, ambiguities and excitement occurs as differences co-exist.
Seeing 5 different cultures come together and dialogue through the painting object in such a compatible way has been a thrilling experience so far.
Çağla Ulusoy (b. 1989, Istanbul) completed her diploma in Visual Communications and Multimedia in Paris at Creapole Academy. She passed her high school and university years as an artist in Paris, and later in New York, where she pursued an education in Painting at The Art Students League, before finally receiving her Master’s degree in Painting from the Royal College of Art in London. Ulusoy has participated in many group exhibitions and artist workshops, and explains the technical approach to her works according to the application of layers of color on the surface of her canvases. The places that multiply and retain their complexity and abstraction in her compositions become objects and fragment again. Ulusoy reinterprets aspects of ambiguity that have affected her consciousness based on the different places where she has lived, and in turn, creates real images.
INTERVIEW IN TURKISH, as translated by Zelal Seven:
Royal College of Art’tan mezun genç ressam Ulusoy, Türkiye’deki ilk sergisini 2018 yılı Kasım ayında İstanbul’da Versus Art Project’te sergilenen “Layover” isimli karma sergi ile gerçekleştirdi. Ulusoy, öğrenciliğinde RCA’ta birlikte okuduğu ve hepsi farklı geçmişlerden gelen dört ressam arkadaşından etkilenmiş. Londra’da yaşayan Ulusoy’un soyut, dışavurumcu tuvallerini dolduran cesur renkler ve bu renkleri köpürten kalın fırça darbeleri, resimlerine dokusal bir nitelik ve yoğun bir renk karakteri kazandırıyor. Çağla Ulusoy ile resimlerinde kullandığı tekniklerden, güçlü kadın ressamların sanat dünyasının dışına itilmesine ve biçimlendirici yaratıcı enerjisini ve yanı sıra hep canlı tuttuğu konsantrasyonunu en yakın çalışma arkadaşlarından nasıl aldığına kadar çeşitli konuları konuştuk.
Arkadaşlığınız nasıl başladı, biraz anlatabilir misin? Sanıyorum hepiniz Londra’da antrepo benzeri bir binadaki ortak kullanımlı atölyelerde resim çalışmalarınızı yapıyordunuz. Bu bina Londra’nın neresindeydi? Atölyede birlikte çalışmak nasıl bir deneyimdi? Birbirinizin çalışma süreçlerinden ilham alıyor muydunuz? Bunu Versus’ta sergilenen Layover projenizdeki hangi eserlerde, ne şekilde görmek mümkün?
Royal College of Art’a seçilen ressamlara resim yapmak, eğitimler almak, eserlerini eleştiriye sunmak ve seminerlere katılmak amaçlarıyla 2 sene boyunca kullanabilecekleri atölyeler verilir. Biz beş arkadaş orada tanıştık. Atölye binamız Londra’nın Battersea bölgesinde bulunan Sackler Resim Binasıydı.
Hepimizin atölyesi yan yanaydı. İlk günden itibaren hemen kaynaştık ve doğal olarak da birbirimizin çalışma rutinlerine dahil olduk. Kişisel olarak okulla ve içinde bulunan insanlarla aramda hemen bir bağ oluştu. Hayatımda ilk kez kendimi bu kadar rahat ve ait hissettiğim bir ortamda, sanat yapıp sanat tartışmak gibi ortak bir amacı paylaşan insanlarla bir aradaydım.
Grup olarak birlikte o kadar zaman geçirdikten sonra illa ki birbirimizi farkında olmadan etkilemişizdir. Öte yandan hepimizin savunduğu farklı düşünceler ve odaklandığı farklı konular hep oldu. Sanıyorum bizi buluşturan zemin, içinde bulunduğumuz ortama yönelik olarak ortak bir bakış açısına sahip olmamız ve bunun da bilincinde olmamız idi.
Vurulan her fırça darbesinin, alınan her kararın farklı bir ‘ifade’ olduğunun farkında olarak, bedenlerimiz ile çalışmalarımız arasında nasıl bir etkileşim olduğu üzerine kafa yorar, tartışırız.
Bu sayede birbirimizi daha yakından tanıdık, bireysel olarak çalışmalarımızda aldığımız kararların nedenini niçinini, ve bunların karar alıcısı için ne ifade ettiğini daha iyi kavrayabildik. Versus’taki sergimizde bunun ortaya çıktığını görebiliyorum. Güçlerini yaratım süreçlerinde gösterdiğimiz sabır ve çabadan alan resimlerimiz, bakış açımızın ortaklığı sebebiyle birlikte nefes alıyorlar.
Henüz yeni başlayan kariyerleriniz açısından bu serginin nasıl bir önemi var? Versus’ta sergilenen eserler, çalışmalarınızdaki yaratıcı gelişim, ilerleme gibi açılardan bakıldığında nasıl bir tanımlama yapıyor?
Layover sergisi benim için oldukça sembolik bir öneme sahip. Bunun temel sebebi ilk kez kendi ülkemde, Türkiye’de sergileniyor olması, diğer bir sebebi de mezun olduktan sonra grup olarak ilk kez beraber bir sergi gerçekleştiriyor olmamız.
Layover’da gösterilen parçalar, okulda geçirdiğimiz 2 sene boyunca yaptığımız çalışmaların bir birleşimi, ve bir tür öz keşif çalışması, kendimizle ilgili olarak yeni ve özgün bir dil bulma çabasıyla yaptığımız bir aracılık işi.
Layover’da yer alan çalışmaların hepsi aynı çatı altında üretildi ve farklı zaman süreçlerinde birbirleriyle iletişim kurarak tamamlandılar. Bu bağlamda bu çalışmamızı ilginç buluyorum. Sergide yer alan çalışmalarımız hem arşiv niteliği taşıyor hem de geçen 2 senelik yoğun özdüşünüm süreçleri sonucunda nasıl üretimler yaptığımızı ortaya koyuyor.
Layover sergisinin genel konsepti nedir? Serginin konsepti ile, farklı coğrafyalardan ve kültürlerden gelerek profesyonel birer ressam olan grup üyelerinin çalışmaları ve geçmişleri arasında nasıl bir ilişki var?
Ben resimlerimde anları ve alan katmanlarını üst üste bindiriyorum. Bu katmanların birbirlerinden farklı olmaları ve kimi zaman da geçmişlerinin farklı olması dolayısıyla bir belirsizlik oluştuğunda resimlerin yüzeyinde ilginç anlar ortaya çıkmaya, görünür olmaya başlıyor. Hayat da böyle.
Büyürken farklı kültürlerin etkisinde kaldım, ve nihayetinde evrensel bir kültüre ait olabilmek için, geleneksel olmayan malzemelerden oluşan katmanları üst üste yığdım. Layover sergisi, farklı geçmişlerden ve kültürlerden gelmelerine rağmen evrensel bir dil aracılığıyla birbirine bağlanmış olan bir grup ressamı yansıtıyor.
Ötekinin farkında olmak ve ötekini kabul etmek bu ressamların çalışmalarında gizli bir unsur olarak yer almakta ki bu da söz konusu çalışmaların birbirlerine görselliğin veya estetiğin ötesinde bir bağ ile bağlanmalarını sağlıyor.
Royal College of Art’ta kadın ressamlar olarak yer almanız nasıl bir deneyimdi? Kadın olmanızın profesyonel yaşantınıza, iş bulma süreçlerinizde nasıl bir etkisi var? Bu konuları kendi aranızda konuşur muydunuz? Tarihi açıdan düşünüldüğünde de, özellikle sanat tarihi eleştirisinde kadın sanatçılar konusu kilit nokta olmuştur. The New Yorker’ın sayısında yayımlanan “New York’un Savaş Sonrası Kadın Ressamları Kabul Görmek için Nasıl Mücadele Etti” başlıklı makalesi de buna bir örnek.
Resim kariyerime çok etkili bir Amerikalı kadın ressam olan Pat Lipsky’nin asistanı olarak başladım. Kendisi, bahsini ettiğiniz makalede anılan savaş sonrası kadın ressamların izinden giden ikinci nesil bir ressamdır ve aynı zamanda Helen Frankentheler ile birlikte ‘renk alanı akımının’ bir temsilcisidir.
Birlikte çalıştığımız dönemde Pat, erkek egemen sanat piyasasında nasıl mücadele ettiğini ve başarıyla ayakta kaldığını anlatırdı. Bir kez bile cinsiyetinden dolayı onun diğer ressamlardan daha başarısız veya daha düşük seviye bir sanatçı olduğunu düşünmedim. Hatta tam tersi, karşılaştığı tüm engellere rağmen gösterdiği kararlılık ve ısrarlı tutum benim için ilham verici oldu ve inancımı katmerledi. 20. yüzyılın ortalarındaki kadın ressamlar hiç kuşku yok ki bizler için sağlam bir zemin oluşturdular.
Benim de içinde yer aldığım genç nesilden çok umutluyum ve inanıyorum ki hepimiz geçmişimizi sahiplenerek korkusuzca savaşmaya devam edeceğiz. Bunu RCA’da bilhassa deneyimledim. Oradaki kadınların her biri kendine özgü ve sağlam karakterlere sahip, gözü kara, güçlü ve yetenekli sanatçılar olduğu gibi, kadınlıklarına ve haklarına her zaman sahip çıkan kadınlardı.
Doğu ve Batı arasındaki farklılıklar (en iyi ifadeyle) üzerine yaptığınız yaratıcı ve bireysel iletişimlerinizde uyumsuzluklar yaşadınız mı? Örneğin Türkiyeli ve BAE’li olan Çağla Ulusoy ve Sarah Alagroobi arasında Yeni Zelandalı ve Amerikalı olan Rosa Allison, Emma Fineman ve Vanya Horwath ile kıyaslandığında birbiri ile ilişkilenmenin daha kolay olduğu durumlar oldu mu?
Sarah ve ben benzer arka planlara sahibiz. İkimiz de hem Doğu hem Batı kültürünün etkisi altında kalarak büyüdük. Hatta Sarah daha gençken birkaç yıl Türkiye’de yaşamış, aynı yaşlarda iken ben de ABD’de yaşıyordum. Bu bağlamda, çalışmalarımızda kimlik, düalite, tezat gibi kavramları merkezine alan konulara yer vermemiz doğaldır.
Hepinizin çalışmaları heyecan verici bir biçimde birbirinden oldukça farklı, ama bir o kadar da benzerlikler var, özellikle teknikte, üslupta ve malzeme kullanımında. Birbirinizden bir şeyler öğrendiniz mi? Çalışmalarınızı hayranlıkla karşıladığınız veya eleştirdiğiniz oldu mu?
Daha önce bahsettiğim gibi, kullandığımız malzemelerin ve bunların neyi ifade ettiğinin çok iyi farkındayız. Bu farkındalık sayesinde çalışmalarımızla ilgili tartışmaları objektif bir biçimde yapabiliyoruz. Birbirimizi yüzde yüz dürüstlükle eleştirebilmemiz bu nedenle çok önemli.
Süreç içerisinde alınan belli kararlarla ilişkili olarak tartıştığımız kavramları çalışmalarımızda benzer biçimlerde ele almamız zaman zaman söz konusu olabiliyor. Fakat böyle bir durum olduğunda kullanılan ortak kavramlar bir evrensellik kazanıyor ve daha kolay ulaşılır hale geliyor.
Teknik, malzeme kullanımı, bakış açısı geliştirme gibi konularda onlardan çok şey öğrendim, öğrenmeye de devam ediyorum, ama benim için asıl öğretici olan ressam olma yolunda ilerlerken onlarla aynı yolu yürümek oldu/olmaya devam ediyor. Bu yolculukta birbirimizi olabildiğince destekliyor ve zenginleştiriyoruz.
Bu sergi grup olarak beraber yaptığınız ilk çalışma mı? Resim dünyasında bireysel sergiler ile grup sergileri karşılaştırıldığında sizce neler söylenebilir? Ve son olarak, beşinizin resimlerinin birlikte sergilenmesi açısından, bu serginin özel bir etkisi/etkinliği var mı?
Aslında beraber ilk sergimiz bu değil, ama okuldaki en son sergimizden bu yana birlikte yaptığımız ilk sergi. Benim için herhangi bir sergide en önemli ve en heyecan verici faktör iyi kürasyondur. Farklı objelerin birbiri ile nasıl ilişkilendiğini görmek ve küratörün seçimlerini anlamak.
Bu sergi için öncelikli olarak konsepti ve birbirimizle paylaştığımız öne çıkan benzerliklerimizi belirledik. Konsept belirlendikten sonra, en son aşamada hangi eserlerin sergide yer alacağını kararlaştırdık. İyi yapılmış her kürasyonda olduğu gibi, belirsizlik ve heyecan, farklılıkların birlikteliğinden doğar. Beş farklı kültürün bir araya gelerek resim objesi üzerinden bu kadar uyumlu bir diyalog kurması şu ana kadar çok heyecan verici bir deneyim oldu.
1989 yılında İstanbul'da doğan Çağla Ulusoy, lisans eğitimini Görsel iletişim ve Multimedya bölümünde Paris'te bulunan Creapole Akademisi'nde tamamlamıştır. Lise ve üniversite yillarini Paris'te geçiren sanatçı, daha sonrasında New York, The Art Students League 'de Resim üzerine eğitim görmüş, son olarak 2018 yılında Londra Royal College of Art, resim bölümünde Master derecesini almıştır. Birçok karma sergi ve sanatçı atölyesine katılmış olan Ulusoy, eserlerinin yaklaşımını tuvalininin yüzeyinde biriken renk katmanlarinin mekanlaşmasıyla açiklamaktadir. Karmaşık ve soyut kompozisyonları içerisinde çoğalıp sıkışan mekanlar ise nesneleşip tekrar parçalanır. Ulusoy, yaşadığı farkli yerlerde, bilincine etki etmiş muğlak kesitleri yeniden yorumlayip, gerçeksi imgeler yaratmaktadır.